اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
فَهَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَن تَأْتِيَهُم بَغْتَةً فَقَدْ جَاءَ أَشْرَاطُهَا فَأَنَّىٰ لَهُمْ إِذَا جَاءَتْهُمْ ذِكْرَاهُمْ .
ترجمه : ﭘﺲ ﺁﻳﺎ [ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﻜﺮﺍﻥ ] ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻰ  ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﺪ ؟ [ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ] ، ﭘﺲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﺪ ، ﻣﺘﺬﻛّﺮ ﺷﺪﻥ ﻭ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﻮﺩ ﺑﺨﺸﺪ ؟
اولین معنای آیه : 
 “ساعت” در قرآن به “قیامت” تفسیر شده است. 
 خطاب خداوند به افرادیست که یا منکر قیامتند و یا با وجود اعتقاد به آن آنچنان مشغول دنیا شده اند که انگار معتقد نیستند ، به آنها می فرماید نظر به چیزی غیر از قیامت دارید؟ سزاوار نیست با وجود اهمیت و تاثیر مستقیمی که معاد در زندگی دنیا و آخرت دارد انسان بخاطر امر زودگذر دنیا لحظه ای از آن غافل شود در حالیکه قیامت یک لحظه‌ای فرا میرسد و همه ی نشانه هایش فرا رسیده و هر لحظه ممکن است قیامت شود ( با مرگ انسان پرونده اش بسته و بعد از آن  چون گذشت زمان احساس نمی شود با زنده شدنِ دوباره به صحرای محشر منتقل می شود) بیداری از خواب غفلت بعد از دیدن قیامت برای کسی که تا آنموقع ایمان نیاورده چه سودی خواهد داشت؟ 
تفسیری روائی :
 طبق روایتی که مولف کتاب “المحجه فیما نزل فی القائم الحجه” ، صفحه ی ۲۰۴ از حضرت امام رضا صلوات الله علیه نقل می کند ایشان آیاتی را که کلمه ی “الساعه” آمده را به ساعت ظهور حضرت ولی عصر ارواحنا فداه و وجود مقدس ایشان تفسیر کرده اند.
توضیح ما :
خداوند در این آیه میفرمایند :
فهل “ینظرون”
 نمی فرماید :
فهل “ینتظرون”
 تفاوتی بین “ینظرون” و “ینتظرون” است ، دقت کنید ، ینتظرون یعنی کسانی که انتظار فرج می کشند ، منتظر ساعت ظهورند ، در اینجا نفرمود “ینتظرون” چون نیازی نیست که منتظرین را سرزنش کند , انتظار ظهور بهترین کارها و انتظار فرج برترین اعمال است که منتظرین به آن مشغولند , بلکه خداوند می فرمایند: 
” فهل ینظرون” . 
خداوند برای تذکر دادن می فرماید آیا نگاه ، دیدگاه و نظرشان جز به ظهور است؟
شرایط ظهور چیست؟
چرا ما فکر می کنیم ظهور حضرت (از ناحیه ی خداوند) شرط و شروطی دارد که باید حتما انجام شود تا ظهور شود؟ این درست نیست.
  امر ظهور حضرت نه الان که قرن هاست  آماده است و هیچ شرطی ندارد یعنی آنچه از طرف خداوند لازم است انجام شود، انجام شده است , تنها چیزی که لازم است درست شود نظر و دیدگاه ماست که باید تغییر کند , لازمست از آن نظر و دیدگاه بسته فراتر رود و جز به ظهور آن حضرت نباشد .
باید باور کنیم که از زمان امام عسکری صلوات الله علیه (زمان غیبت صغری و کبری) اگر مردم دیدگاه و نظرشان را عوض می کردند و فراتر از امر دنیا را می خواستند ظهور حضرت خیلی راحت تر و زودتر شکل گرفته بود , لذا خداوند می فرمایند: 
شما نظرتان جز به ساعت ظهور است در حالیکه ظهور ناگهانی می آید.
 یعنی اگر پیمانه ی غیبت پر شود (که ما نمیدانیم کی پر میشود) حتی اگر هیچکس آماده نباشد خداوند اذن ظهور حضرت ولی عصر ارواحنا فداه را می دهد . 
آیا ما که بخاطر بی توجهی به حضرت از ظهور ناگهانی ایشان غافلیم جز اینست که بهانه ی آماده نبودن شرایط را سپری برای پوشش غفلتمان از حضرت قرار داده ایم؟
یعنی بی توجهی خودمان به حضزت را با بهانه ی فراهم نبودن شرایط ظهور پنهان می کنیم 
چرا اینچنین است؟
می دانید علت این حالتمان چیست؟
پاسخی صادقانه :
چون به وجود حضرت بی توجهیم ، هوای او را در سر نداریم…
اتمام حجت برای ابطال این بهانه :
 خداوند در این آیه فرموده ، تمام شرایط انجام گرفته و شرطی باقی نمانده که بگویید تا آن شرط انجام نگیرد، ظهور صورت نمی گیرد.
آیا علائم  ۵ علامت حتمی شرط ظهور نیست؟
در پاسخ می گوئیم خیر ، علائم حتمی که در روایات بیان شده اصلا “شرط” برای تحقق ظهور نیستند ، از اسمش پیداست که ” علائم” است ، یعنی برای اطمینان یافتن شیعیان است نسبت به تحقق ظهور ، به تعبیر دیگر اینها وسایل اعلام رسمی ظهورند ، بوسیله ی این علائم می فهمیم ظهور محقق شده ، بهمین خاطر یا مقارنِ ظهور و یا بعد از ظهور انجام خواهند گرفت. در واقع این علائم ، اعلام ظهور و برای علنی کردن آنست و برای شناساندنِ حضرت به مردم می باشد واگر این علائم نبود چه بسا تاکنون هزاران نفر بدروغ ادعای مهدی بودن می کردند. فقط در مورد خروج سفیانی که در روایات خروجش را حداکثر ۸ سال قبل از ظهور گفته اند امام جواد صلوات الله علیه فرمودند ممکن است در انجامش (از نظر زمانی) بدا صورت بگیرد (مقارن یا بعد از ظهور خروج کند، بحارالانوار، جلد۵۲، صفحه ۲۵۰، حدیث ۱۳۸) یعنی نباید باخودمان بگوئیم : “هنوز که سفیانی خروج نکرده ، او که خروج کرد باید ۸ سال بگذرد تا ظهور شود”
پس باید معتقد شد تمام شرایطی که برای تحقق ظهور لازم است ، از طرف خداوند انجام شده و آنچه لازم است انجام شود :
تغییر نظر و دیدگاه و عمل ماست نسبت به امام زمان علیه السلام.