صفات اصحاب و یاوران امام زمان علیه السلام

 

✨قسمت پنجاه و هشتم✨

۱۱- مهارت و تخصص:
گاهی تجربه و مهارت و تخصصی که انسان در طی سال‌ها در موضوعی بدست آورده برای او پابند می‌شود. منظور مقام یا محل درآمد نیست. ممکن است این مهارت برای او سبب درآمد یا مزیتی هم نباشد ولی همین‌که دیگران او را به داشتن این مهارت می‌شناسند برایش مهم و پابند می‌شود. و اگر روزی به او بگویند بنا به مصالحی دیگر در زمینه مهارتت فعالیتی نکن یا در این زمینه اظهار تخصص نکن، برایش سخت است. حتی ممکن است از او بخواهند مهارتش را انکار یا برای همیشه فراموش کند. یا جوری وانمود کند انگار مهارتش را در آن موضوع از دست داده است.

✨قسمت پنجاه و نهم✨

۱۲- آبرو شخصیت اجتماعی:
گاهی انسان در راه یاری امام زمان باید از آبرو شخصیتش گذشت کند. یعنی خودش را غیر از آنی که هست معرفی کند و در بین مردم خرد شود. این یکی از مواردی است که شاید گذشت از آن برای برخی سخت‌تر از گذشت از جان باشد. ولی اگر یاری امام زمان اقتضاء کرد باید چنین کاری انجام داد.
جابر بن یزید جعفی از علمای بزرگ زمان خود و از شاگردان امام باقرعلیه السلام بود. امام باقرعلیه السلام در نامه‌ای از خواستند که در ملاء عام بر چوبی سوار شده و خود را به دیوانگی بزند. جابر هم تردیدی در اطاعت از امام زمانش نکرد و شخصیت اجتماعی و آبرویش را زیر پا گذاشت و دستور امام باقرعلیه السلام را عمل کرد. و همین کار هم باعث نجات جان او شد.
یا در زمان‌های گذشته یکی از روحانیون که از اولیاء خدا بود توسط حکومت به ناحق دستگیر شده بود. از آنجائی که این شخص مورد احترام و محبوب مردم بود، حکومت برای مقابله با او فقط چاره را در این دید که شخصیت او را در بین طرفدارانش خرد کند وارونه جلوه دهد. لذا سعی کردند او را مجبور کنند تا شخصاً در بین همه اعتراف کند که شخصی جاه‌طلب، حقه‌باز و دنیادوست است. این ولی خدا که شخصی وارسته بود و هیچ دلبستگی به دنیا و مال و جانش نداشت می‌توانست زیر بار چنین کاری نرود ولی بنا به مصالحی و به خاطر خواست امام زمانش حاضر شد شخصیت و آبرویش را زیر پا بگذارد تا دین خدا حفظ شود. پس کسی که تصمیم به یاری امام زمانش گرفته باید مواظب باشد که شخصیت وجهه او در بین مردم پابندش نباشد و اگر اقتضا کرد بتواند از آن هم گذشت کند.

✨قسمت شصتم✨

۱۳- پدر و مادر و خانواده:
پدر و مادر طبعاً یکی از عزیزترین وابستگان انسان هستند. ولی نباید به بهانه ی احترام به آن‌ها اجازه بدهیم حتی پدر و مادر هم مانع ما در راه یاری امام زمان باشند. در زیارت‌های خطاب به خاندان عصمت و طهارت در موارد متعدد عبارت «بابی انتم و امی» (پدر و مادرم به فدایتان باد) بکار رفته است. در مورد سائر بستگان نیز باید این آمادگی در ما وجود داشته باشد.

✨قسمت شصت و یکم✨

۱۴- فرزندان:
فرزند در مواردی می‌تواند به پابندی برای انسان تبدیل شود که بسیار سخت و ناگسستنی باشد. چون به‌طور ذاتی خداوند محبت شدیدی از فرزند در دل انسان قرار داده است. ولی باید مراقب بود که این علاقه و محبت ما را از مدار حق خارج نکند. برخی از اولیاء و انبیاء الهی از طرف خداوند مورد امتحان‌های سختی در رابطه با فرزند قرار گرفتند. مثل حضرت ابراهیم علیه السلام و امتحان ذبح فرزندش که سربلند از امتحان الهی بیرون آمد. یا حضرت یعقوب که به فراق فرزند مبتلا شد. یا حضرت نوح یا حضرت ذکریا. و بالاترین درجه این امتحان در خاندان عصمت و طهارت بود. مثل امام حسین علیه السلام که فرزندانش را در راه خدا فدا کرد. کسی که می‌خواهد امام زمانش را یاری کند باید آمادگی داشته باشد در صورت لزوم فرزندانش را در راه یاری ایشان فدا کند.

✨قسمت شصت و دوم✨

۱۵- همسر:
نوع محبت انسان به همسرش نسبت به محبتش به پدر و مادر و فرزندانش متفاوت است. معمولاً هرکسی در زندگی مشترک به نوعی تحت تأثیر نظرات و راه و روش همسرش قرار دارد. ولی این اشتراک و تأثیرپذیری نباید باعث تعلل ما در مسیر یاری امام زمان علیه السلام شود.

✨قسمت شصت و سوم✨

۱۶- اصل و نسب:
برخی افراد وابستگی زیادی به اصل و نسب و اجداد و فامیل خویش دارند. اصالت خانوادگی و منتسب بودن به یک فامیل خاص برایشان ملاک و مهم است. مثلاً موقع ازدواج به اصل و نسب طرف مقابل بیشتر توجه دارند تا تقوی و دین‌مداری او. از طرفی آداب و رسوم و شیوه فامیلی برایشان اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد به طوری که عملاً از آن تخطی نمی‌کنند. مثلاً اگر کار غلط و نادرستی در خانواده‌شان مرسوم است قدرت نهی کردن بقیه از آن و عدم پیروی از آن‌ها را ندارند و آن را امری طبیعی و نیکو به شمار می‌آورند. نظر و دیدگاه اقوام و فامیلشان نسبت به آن‌ها برایشان اهمیت زیادی دارد و نهایتاً این موارد پابندی می‌شوند که شخص را از یاری امام زمان باز می‌دارند.

✨قسمت شصت و چهارم✨

۱۷- آداب و رسوم غلط اجتماعی و ملی:
برخی پابندشان آداب و رسوم اجتماعی و ملی و شیوه نیاکانشان است و توجهی به درستی یا غلط بودن آن از دیدگاه خدا و دین ندارند. و اگر به آن‌ها بگویید چرا فلان کار غلط را انجام می‌دهید می‌گویند این رسم است و تا بوده این‌طور بوده، یا اگر به آن عمل نکنیم بد است و مردم چه می‌گویند. مثلاً حتماً باید سفره هفت‌سین را با آداب خاصش بچینند و در موقع تحویل سال کنار آن نشسته باشند و مواردی شبیه به این که بعضی خود را مقید به انجام آن می‌کنند. فرض کنید در چنین لحظاتی که شخص مقید به انجام چنین رسومی است، امام زمان علیه السلام انتظار انجام کاری از چنین شخصی داشته باشند، طبعاً با چنین اعتقاداتی این شخص وظیفه‌اش را انجام نداده یا در انجام آن کوتاهی و تعلل خواهد کرد. پس باید خود از قید و پایبند رسومی که دین آن‌ها تائید نکرده رها کنیم تا مانع انجام وظیفه‌مان نسبت به امام زمان علیه السلام نشوند.

✨قسمت شصت و پنجم✨

۱۸- قرض و بدهی و تعهد:
این مورد از این جهت با موارد قبلی متفاوت است که در اینجا ما به خود این موارد دلبستگی نداریم بلکه نیازهای ما و نحوه عملکردمان در زندگی باعث ایجاد آن‌ها شده است. وقتی دائماً به فکر زیاد کردن اموال وسایل و عوض کردن و بهتر کردن آن‌ها باشیم (بدون ضرورت) و به تبع آن وام بگیریم و به بانک‌ها یا افراد مختلف بدهی داشته باشیم طبعاً بخشی از وقت و همت و تمرکز ما برای پرداخت آن‌ها صرف خواهد شد. گاهی این موارد به‌قدری زیاد هستند که تقریباً تمام وقت و فکر و زندگی ما را درگیر خودشان می‌کنند و برای ما پابندی در راه یاری امام زمان علیه السلام می‌شوند. کسی که همتش یاری امام زمانش است باید جز در موارد کاملاً ضروری از قرض وام گرفتن و بدهکار شدن اجتناب کند.
همچنین باید از دادن تعهدات طولانی‌مدت و گرفتار کننده (که لزومی ندارند) به دیگران خودداری کنیم، چون کسی که تعهدی می‌دهد از لحاظ شرعی باید به عهدش وفا کند و این حالتِ یک پابند را پیدا می‌کند که قسمتی از وقت و زندگی او را از اختیارش خارج می‌کند.

✨قسمت شصت و ششم✨

✔️ با پابندهایمان چه کنیم؟
برخی از پابندها را خداوند در انسان قرار داده است ( مثل خوردن و آشامیدن و استراحت و نیاز جنسی) که طبعاً به آن‌ها وابسته هستیم و نمی‌توانیم خودمان را از آن‌ها جدا کنیم ولی باید آن‌ها را کنترل و تنظیم کنیم وابستگی به آن‌ها در اختیارمان باشد (تا در موقع مناسب در جهت رضایت حضرت بکار گیریم).
ولی برخی پابندها بعداً و در طول زندگی اضافه شده‌اند. این موارد انواع گوناگونی هستند:
مواردی که باعث ورود انسان در حرام یا شُبه یا لغو می‌شوند که باید ترک شوند. مثلاً کسی مالی را از طریق حرام گرد آورده یا اموالی که جز استفاده لغو ندارد باید از طریق شرعی برای رد آن‌ها اقدام کند. یا کسی صاحب شغلی است که ذات آن حرام است باید آن را ترک کند. هم چنین عاداتی که در بالا ذکر شد و شامل موارد حرام یا لغو می‌شود باید ترک شود.
مواردی دیگر چیزهایی هستند که شامل حرام، لغو نمی‌شوند ولی به آن‌ها دلبستگی داریم. این موارد اگر شامل منافع دنیوی یا اخروی هستند را لزوماً نباید ترک کنیم ولی باید مطمئن شویم به آن‌ها دلبستگی نداریم و پابند ما نیستند و به محض لزوم می‌توانیم ترکشان کنیم.
در کل باید یک تصفیه و بازنگری در زندگی و اموال و اعمال و عادت‌هایمان انجام دهیم، موارد لغو بیهوده یا مواردی که مورد رضایت امام زمان علیه السلام نیستند دور بریزیم و ترک کنیم و از این دنیای پرفریب کنده شویم و خودمان را سبک کنیم. امام سجاد علیه السلام در دعایی می‌فرمایند: اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي التَّجَافِيَ عَنْ دَارِ الْغُرُورِ وَ الْإِنَابَةَ إِلَى دَارِ الْخُلُودِ…

✨قسمت شصت و هفتم✨
 
✔️ با پابندهایمان چه کنیم؟
برای بدست آوردن یا اطمینان از داشتن این توانایی‌ها این کارها را می‌توانیم انجام دهیم:
۱- هر از چند گاهی بخشی از اموال خود را ببخشیم یا در مواردی که لازم به نظر می‌رسد صرف کنیم. حضرت امام مجتبی علیه السلام چندین بار در زندگی خود بخش عمده‌ای یا تمام اموال خود را بخشیدند تا این راهکار را به شیعیان یا دهند.
۲- برخی از وسایلی را که به آن‌ها علاقه داریم مدتی در اختیار دیگران قرار دهیم یا کلاً ببخشیم.
۳- برخی از عادت‌های روزانه‌مان (که برخی از آن‌ها در بخش قبلی ذکر شد) برای مدتی ترک کنیم. مثلاً مدتی غذاهای خیلی ساده بخوریم یا اگر عادت به چایی خوردن داریم چند وقتی چایی نخوریم یا لباس‌های ساده بپوشیم یا خوابمان را کمتر کنیم. یا مدتی جز در مواقع لزوم استفاده از تلویزیون یا کامپیوتر یا مواردی که عادت داریم را کنار بگذاریم.
۴- در محلی که دارای ریاست یا مقامی هستیم با رفتارهای خود مطمئن شویم حب مقام و ریاست و دلبستگی نداریم.
۵- مواردی مثل تقدیرنامه و مدرک و مدال و چیزهای دنیایی که به آن افتخار می‌کنیم و موارد مشابه را که در معرض دید دیگران است، جمع‌آوری کنیم.

 
✨قسمت شصت و هشتم✨

✔️ با پابندهایمان چه کنیم؟
برای بدست آوردن یا اطمینان از داشتن این توانایی‌ها این کارها را می‌توانیم انجام دهیم:
۶- در برخی موارد شاید نتوانیم اقدام عملی انجام دهیم ولی نیت آن را داشته باشیم و آن‌ها به محضر الهی و خاندان عصمت و طهارت اظهار کنیم. مثلاً نیت کنیم که اگر لازم بود پدر و مادر و جان و فرزندمان را بدون معطلی در راه امام زمان علیه السلام فدا کنیم و این‌ها را با نیت خالص به محضر خدا و خاندان عصمت و طهارت عرض کنیم. (همان‌طور که در زیارات و ادعیه آمده است). پیامبر اکرم صلى الله عليه وآله فرمودند: «لايؤمن عبد حتى اكون احب اليه من نفسه ويكون عترتى احب اليه من عترته و يكون اهلى احب اليه من اهله و يكون ذاتى احب اليه من ذاته» «هيچ بنده‌ای ايمان ندارد، مگر اينكه من نزد او، از خودش محبوب‌تر باشم و ذريه من پيش او، از ذريه خودش محبوب‌تر باشد و اهل من پيش او، از اهل خودش محبوب‌تر باشند و ذات من نزد او، از ذات خودش محبوب‌تر باشد»
۷- از انجام آداب رسوم خانوادگی و اجتماعی که دین آن را تائید نمی‌کند خودداری کنیم و خودمان را در این زمینه بسنجیم.
۸- نسبت به تسویه زودتر بدهی‌هایمان اقدام کنیم و تصمیم بگیریم کمتر به فکر زیاد کردن اموالمان باشیم و کمتر قرض وام بگیریم مگر اینکه واقعا ضرورت داشته باشد.
کسی که اقدام به انجام موارد ذکر شده کند و خداوند نیت خالصش را بداند، امتحان‌های عملی هم برایش به وجود می‌آورد تا توانایی‌های او برای خودش ثابت شود.

پایان

✨برگرفته از کتاب ویژگی های یاوران ظهور✨