واژه ی امام معادل حاکم و خلیفه است.

امام محور خلقت (قسمت نهم)

— واژه ی امام معنای فراگیری دارد ، حداقل آن “موضوع اعتقادی” است ( یعنی شیعیان معتقد به ۱۲ امام پس از پیامبر هستند) و حداکثر آن معادل”حاکم” است ( یعنی برای در امان ماندن از هر انحراف و ظلم لازمست حکم و نظر امام در همه ی امور فردی و اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و نظامی و….. نفوذ کند )

— پیامبر در خطبه ی غدیر که لقب “امام” به امیرالمومنین دادند معنای “حاکم” بودن ایشان را در نظر گرفتند.

موضوع : واژه ی امام معادل حاکم و خلیفه است.

 

 

خلیفه (به عربی: خليفة) (در معنای لغوی، پشت سر، جانشین) شخص نخست و پادشاه یک خلافت به‌شمار می‌رود. این واژه، عنوان و لقبی است که در قانون جوامع اسلامی یا شریعت به رهبر امت اسلامی داده می‌شود. این واژه از ریشهٔ خَلف می‌آید و به معنای جانشین یا نماینده است. به نخستین خلفای مسلمانان خلیفه رسول‌الله (جانشین پیامبر خدا) می‌گفتند. مسلمانان همچنین به خلیفه، امیرالمؤمنین، امام الامه، امام مؤمنین و در زبان گفتگو و مکالمه رهبر مسلمین نیز می‌گویند. پس از خلفای راشدین این عنوان توسط امویان، عباسیان، فاطمیان، عثمانی و آل سعود نیز استفاده گردید.

واژه «خلیفه» چندین بار در قرآن به معنای «جانشین» (ترجمه سیدمحمدباقر موسوی همدانی) به کار رفته‌است از جمله آیه ۳۰ سوره بقره، آیه ۶۹ سوره اعراف، آیه ۱۴ سوره یونس و آیه ۶۲ سوره نمل. علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌گوید در آیه ۳۰ سوره بقره نوع انسان به عنوان خلیفه خدا بر روی زمین معرفی شده‌است.در زبان عربی نیز از ریشه «خ-ل-ف» به معنای فرزند تازه متولد شده‌ای که الهه‌ای او را جانشین پدر تازه درگذشته اش قرار داده، یافت می‌شود. این معنا با مفهوم قرآنی خلیفه نیز موافقت دارد که در آن تنها خداوند است که کسی را به جانشینی برگزیده، تعیین کرده، منصوب کرده و گمارده‌است و در همه موارد با فعل «جَعَلَ» به کار برده شده‌است. با این حال هیچ‌یک از این موارد به امور سیاسی ارتباط نداشته‌است.